...

ohhhh, ayılmalar bayılmalar diyarındayım, en derine ulaştım mı bilemiyorum, ama bu hali de hiç mi hiç sevmiyorum, ne demiş şair "kendi kendimizle yarışmaktayız gülüm...ya ölü yıldızlara götüreceğiz hayatı, ya da dünyaya inecek ölüm..."

okuduğumdan beri, aklımdan çıkmıyor, "kim görecek gözlerimi son kez açık, kim duyacak son nefesimi" kapıdaki pizzacı çocuk mu, parayı uzattığım kasiyer mi...

çok ama çok evvel, yabancı bi ülkenin yabancı bir ormanının içinde koşuyordum, dar ve ağaçlıklı bir yolun içinden koskocaman bir çimenin ve uzaklardaki dağın içinde düştüm. Aynı duyguyu: şimdi göt oğlanı, bir zamanlar kes-de-keseyim-kır-de-kırayım-kafamı dostumla bodrumun içinden esasında pek de sarhoş değilken güllüğün üzerinden doğan ayı görüp, kenara çekip Bauhaus dinlerken öylesine sarılıp nedensiz kopmuştuk ağlamaktan. Sarılmanın ötesinde , karanlıkta kapkara dağların dolunaydan apaydınlık tepelerine bakakalmıştım. O gün, kalksam, insem aşağı suyun üstünden yürüyebileceğimi bilerekten ve o dağın tepesine o aydınlık çizginin ötesine geçebilsem bambaşka bir hayata adım atacağımı biliyordum.

Kalkmadım, yürümedim, öteye geçemedim.

ve sanki bitmişti. O ilk ve son kez tanınmış bir hak gibi, son bulmuş uçmuş gitmişti.

Şimdi (Demin oldu bile)

Şimdi ne zaman o uzak tepeleri ve çizgileri görsem, sanki ruhum tüm kızngınlığı ile terkedip gidiyor öteye... geri geliyor daha da bi kızgın...

sanki: işte ne zaman bu terkedişler ve geri gelişler başlasa ben bu derinlerde kaybolup gidiyorum.

benim melankolimin türemesi bu mu....

?

bu terk edişler ve geri gelişler mi....

sanki uzun bir karanlıktan sonra doğmuş ışığın altındaki o tepelere her gidişte başlayan her dönüşte kabaran sonra yok olan bi sonraki doğmayı bekleyen...ruhumun benimle kavgası mı bu?

bu ayda 4 gün değil ama, 14 bazen 24 kere doğan tepelerin arkasındakini, bana her gösterişindeki terk edip gitmesinde, terk edememeyi yeniden sunan...


P.S: Ekim! akşamı koşup soğukta terlemiş gerinirken, şimdi sırtımda bir dal, nefes almak ne mümkün.