Herhangi bir resim koymadan bu yazıyı yazmak isterken aklımda da arkamda duran 10 aile albümünden hep gülümseyen resimlerinden bir tanesini alıp buraya koymak koyup bakakalmak istiyorum. Kaybedeli bir yıl oldu neredeyse ananemi, bi alttaki postu sanki inkar eder gibi geçmiyor. Boğazın üstündeki koskocaman makyaj pamukları gibi birbirinden kopuk koskocaman bemmbeyaz bulutlara bakıyorum bacaklarım çıplak balkonda üşürken. Çok özlüyorum çok fazla özlüyorum diye konuşmak istiyorum. Bir kere evine habersiz gittiğimde kırmızı telefonun yanında dedeme sanki hala hayattaymışcasına gibi yazdığı defteri bulmuştum. Okurken çok şaşırmış, 18lik delikanlının herşeye şaşırdığı gibi. 33 sene geçmesi gerekiyormuş o defter gibi konuşmama düşünmeme. Yazmama. Sanıyorum yazarken ve genelde hep pazar akşamları yazarken derisini atan bir yılan gibi başka birşeye dönüşüyorum. Kendimi yalnız yakalamamla beraber kaybetmem de aynı aynda oluyor.
