2 sene olmasına az kaldı toplantıya girmek için arabamı parkettim. Yağmur yağıyor inanılmaz, atkım boğazımda düğüm olmuş boğazımda.

Sikerim dedim. Upuzun binanın yanından çamurlara çamurlardan çayırlara çayırlardan tepeye ve tepede umuyorum huzur içinde yanyana yatan dedeme ve ananeme gittim. O günden beri ilk defa...

Dedem 1922 doğumluymuş. Hayatımın tam yarısında beni bırakıp gitmiş.

Ananemin doğum yılına bakamayacak kadar gözlerim kapandı.

Bir taşın üstünde 2 aile ismi ikisi de 1 aile ufak bir kare içinde.

Çok özlüyorum.

Nezoş'u ve Muzo'yu çok özlüyorum.

Bu kadar kuvvetli bir şekilde hatıralara geri döndürebilecek bir beynim olmasın isterdim belki.

Şubat kasım kadar ağar geçiyor...

P.S: picture by shitty nokia